Mildred Beeler
Mildered Beeler
Geboren: 21 mei 1918
Woonplaats: Floyd Knobs, Indiana
Haar echtgenoot was een van de eersten om bandopnames te maken van de diensten van William Branham beschikbaar voor het publiek . Estle Beeler, een evangelist, ging heen op 10 oktober 1987.
Estle was lange tijd in militaire dienst, en zo verloor hij zijn hand. Toen hij van de tweede Wereldoorlog terugkwam, was hij voor een tijdje eigenaar van een schaatspiste en hij stelde het financieel goed. Zijn ouders hemelden hem op, maar hoe dan ook, toen hij ging slapen waren er ’s nacht tranen op het hoofdkussen, omdat hij onder zo’n veroordeling was, en niet kon vinden waar hij naar zocht.
In 1948, waren we pas getrouwd en leefden in Hodgenville, Kentucky. Hij ging naar de Methodistenkerk in de stad, en sprak met de prediker, maar hij kon niet vinden wat hij dacht dat juist was. Op een zekere dag belde zijn zuster, die in Louisville woonde, hem op en zei, “Je moet hier even langs komen en die kleine man hier horen prediken, omdat hij dingen predikt die we nooit tevoren hebben gehoord.”
Toen we aan het auditorium van de hogeschool aankwamen, waar de samenkomst zou worden gehouden, was de plaats stampvol, en we waren amper bij machte om een zitplaats te krijgen op het balkon. We zaten daar voor meer dan een uur, maar ongeveer 20 minuten voor Broeder Branham moest prediken, kwam er zo’n rust over het gehele auditorium. Iedereen werd erg stil, het was alsof er een eerbied over de menigte kwam die avond. Later, vertelde Estle dat het hem bijna bang maakte, omdat hij nooit iets dergelijks had ervaren. Hij zei: “Het was iets dat je bijna in je stoel deed wegzakken, omdat je geen idee had wat er gebeurde.”
Broeder Branham kwam in het stadium en predikte zijn boodschap, en Estle zei dat hij binnen de tien minuten wist, dat hij exact gevonden had waar hij zijn gehele leven naar gezocht had. Toen de gebedsrij startte, werd er een kleine jongen met kinderverlamming op het podium gebracht. Broeder Branham vertelde het gehoor: “Buig uw hoofd, sluit uw ogen, en wees zeer eerbiedig.” Nadat hij gebeden had, zei hij de mensen hun hoofden terug op te heffen. Hij zei tot de kleine jongen “Kom naar me toe zoon.” Zijn kleine zwakke beentje bengelde daar nog steeds, maar op het moment dat zijn teen de vloer raakte strekte dat been zich volledig uit en het werd groter, en hij rende over het podium naar Broeder Branham. We schreeuwden als baby’s omdat we wisten dat het iets echts was. Hierna, wist Estle zonder schaduw van twijfel dat de Boodschap die Broeder Branham predikte, de ware Boodschap voor het Uur was, en hij volgde de Boodschap van Broeder Branham de rest van zijn leven.
Daarna begonnen we naar zijn samenkomsten te gaan, zoveel als we konden. In 1950, direct nadat we verhuisd waren naar Clarckville (naast Jeffersonville), kocht mijn echtgenoot een paar goede bandopnemers en een goede microfoon, en hij begon de boodschappen die Broeder Branham predikte in de Tabernakel op te nemen. Ik geloof dat hij een van de eersten was om dat te doen, geleidelijk aan begonnen anderen ook hun eigen opnames te maken. Zo reisde Estle naar enkele samenkomsten in Chicago, South Carolina, en zelfs naar Arizona, om de opnames te maken. Hij maakte de originelen en thuisgekomen kopieerde hij ze en verstuurde ze. Ik kan me herinneren dat daar op die cederhouten commode vier bandopnemers draaiden om te kopieëren. Hij rekende enkel de kosten van de blanco band. Dat ging zo door tot Broeder Leo en Broeder Gene startten met het maken van de officiële opames.
Toen Broeder Branham in de Tabernakel was, hadden we mensen die van overal kwamen en bij ons logeerden. Ik kookte voor een grote groep, elke zondag. Soms heb ik het gevoel meer kip en saus bereid te hebben dan wie ook ter wereld. Ik was blij het te kunnen doen, weet je, en als we iemand hierdoor konden helpen, het was het waard.
We hebben niet zoveel tijd doorgebracht in het huis van de Branhams, maar we bezochten hen soms en zij kwamen ook enkele keren naar ons huis. Op een keer waren we bij de Branhams voor het avondeten en Zuster Meda maakte gebraden kip. Ze vroeg me om de saus te maken, maar wanneer de kip gebakken was, goot ze al het bakvet en het vleesnat weg en waste ook de pan af. Ik zei: “Wel waar is het vleesnat van de kip?” Ze zei: “Ik goot het weg en waste het gerei voor u.” Ik zei: “Wel, daarmee maak ik de saus!” Toen maakte ik ze met Crisco, maar het smaakte niet zo lekker. Ik maakte altijd mijn saus van de kleine brokjes en het bakvet. Ik denk niet dat ze gewoon waren saus te eten.
In vroegere dagen, gingen we soms uit voor een zondag diner, we zaten gewoon te praten. Er scheen een hechte band te zijn tussen Estle en Broeder Branham. Ik weet dat Broeder Branham Estle een van zijn “boezemvrienden” noemde, en dat hij soms mooie dingen over hem vertelde op de banden. Estle had een uitdrukking waarmee hij Broeder Branham beschreef. Hij zei: “Hij was niet groter dan een halve kilo zeep na twee dagen wassen, maar hij was de grootste kleine man die ik ooit in mijn leven gezien heb.”
Het leek erop, dat toen Broeder Branham begon, en er zo veel genezingen waren over de wereld, er heel veel navolgers waren. Maar later, wanneer hij begon over te schakelen van genezing naar prediking van leerstelling, velen wegvielen omdat ze alleen maar de genezingsbediening volgden. Mensen werden eigenlijk geërgerd door de striktheid van het Woord. Alleen God weet wie het zal aannemen, door Zijn Genade, want velen zijn geroepen maar weinigen zijn uitverkoren.
Nadat Broeder Branham van het toneel geroepen werd, hadden we nog slechts onze gebedssamenkomst thuis, luisterend naar de banden, de Boodschap bestuderend, en de boeken lezend. Ik denk dat veel mensen dat deden, en het nog steeds doen.