Jan May

Geboren: 19 maart 1925
Woonplaats: Jeffersonville, Indiana
Als dichtste buurvrouw had Jan May een unieke blik op het leven van de Branham familie.

De Branham familie verhuisde naar Ewing Lane in 1948, en wij deden het in 1949. Onze huizen waren nogal dicht bij elkaar gebouwd, omwille van een fout in de oorspronkelijke opmeting. En voor vele jaren was er zelfs geen omheining tussen de twee eigendommen.

De mensen die wachtten om Eerwaarde Branham te zien, wandelden in de tuin, en ook in de onze, gewoon rondkijkend. Ik ben een verpleegster, en mijn man Ralph, werkte bij de verdeler van Chevrolet in de stad Jeffersonville. Vicky, onze dochter was even oud als Sarah en ze speelden altijd samen.

Ik herinner me nog toen Sarah een baby was, de mensen belden ons op om Eerwaarde en Mevrouw Branham en hun nieuwe baby niet te storen. Maar wij hadden toen ook net een nieuwe baby! In die tijd hadden we nog geen directe telefoon verbinding. De lange afstandsoproepen werden behandeld door een operator, en de operatoren die wisten dat wij naast Eerwaarde Branham woonden belden ons op wanneer ze bij hem, op zijn lijn, geen antwoord kregen. Dan liepen we gauw daarheen om hem te zeggen dat er een lange afstandsoproep was, en dan haastte hij zich naar ons huis om die te beantwoorden.

Toen hij gepland had om overzee te gaan, gaf ik hem de nodige inspuitingen om hem immuun te maken. Ook ontwikkelde hij een soort allergie, waardoor hij een wekelijkse injectie nodig had. Ik leerde hem hoe hij zelf die inspuitingen die hij nodig had kon toedienen. Hij had een arts die niet kon spreken zonder te vloeken; zo was hij nu eenmaal. Ik heb me vele keren afgevraagd hoe hij en Eerwaarde Branham konden opschieten. Ze waren echt goede vrienden, en hadden ook een goede dokter/patiënt relatie. Ik veronderstel dat de dokter ook netjes kon praten als hij dat wou.

Eerwaarde Branham droeg soms een pruik, en op een zondag kwam hij thuis van de gemeente en hij kon ze er niet meer af krijgen. Zo kwam hij bij ons om te zien of ik hem kon helpen. Hier zat hij op zijn knieën, in onze kleine smalle badkamer, vooroverhangend over de badkuip, zodat we water op zijn hoofd konden laten lopen, proberende de pruik los te maken. Het was echt leuk, en achteraf hebben we nogal wat gelachen!

Hij was een goede familievader; goed met de kinderen wanneer hij thuis was. Hij zou in de achtertuin met hen in de modder spelen, dan zou hij ze afspuiten en ze meenemen voor een ijsje. Hij genoot van zijn tijd thuis met de familie. Hij was ook een goede buurman. Hij bracht ons eekhoorns die hij geschoten had, en wij deelden de groenten uit onze tuin met zijn familie. Hij respecteerde onze privacy, en we deden ons best om ook die van zijn familie te respecteren.

Er kwamen veel mensen naar zijn huis om Eerwaarde Branham te zien, om voor zich te laten bidden en ook voor andere verschillende dingen, en soms kwamen ze met een hele bus vol. Soms kwamen mensen als hij er niet was, en ze wisten niet hoe terug in de stad te komen, of waar ze een bus konden nemen om weer naar huis te gaan. Dan kwam ik thuis van mijn werk en de mensen zaten bij me op de stoep, dus bracht ik hen naar de bushalte in de stad.

Ik vond eigenlijk niet alle bezoekers goed. Ik denk dat de Branhams hun privacy verdienden. Hoewel ik niet op dezelfde wijze geloofde, kon ik begrijpen hoe de mensen zich voelden. Ik ga naar de Methodisten kerk. De Branhams waren goede mensen, en we waren altijd blij hen te hebben als onze vriendelijke buren.